Halloween

Halloween is het 40 jaar latere vervolg van de originele Halloween film uit het jaar 1978, die werd geregisseerd door John Carpenter. Dit vervolg is geregisseerd en deels geschreven en geproduceerd door David Gordon Green, de regisseur van Stronger, Joe en Pineapple Express. John Carpenter keert bij deze film terug als uitvoerende producent en heeft zo zijn advies kunnen geven voor de film.

Laurie Strode.

In de film heeft Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) zichzelf na de 40 jaar geleden confrontatie met de seriemoordenaar Michael Myers voorbereidt en getraind in geval hij ooit weet te ontsnappen. Laurie gaat er namelijk van uit dat als Michael weet te ontsnappen hij achter haar en haar familie aan zal gaan voor wraak. Haar familie neemt na al die jaren haar idee niet meer zo serieus en gaan er vanuit dat Michael Myers wel opgesloten blijft zitten.

Michael Myers is ontsnapt.

Wanneer Michael Myers dan toch tijdens een overplaatsing naar een andere gevangenis weet te ontsnappen, moet Laurie haar familie in veiligheid zien te brengen en hopen dat ze haar lessen en trainingen nog kennen, voordat Michael ze iets verschrikkelijks aan kan doen.




Dit vervolg negeert alle andere vervolgen en zet zichzelf zo neer als het enige vervolg van de eerste Halloween film. Om deze film dan beter te kunnen volgen, helpt het wel als je de eerste Halloween film kent of gezien hebt. Als je de eerste film kent, kun je ook zien hoe ze op een leuke manier met bepaalde scenes terug verwijzen naar deze film. Als je niet bekend bent met de eerste film kun je ook wel van de film genieten als je van slasher horror films houdt. Fans van de eerste Halloween kunnen zich wel wat irriteren aan bepaalde aanpassingen die ze hebben gemaakt voor deze nieuwe film of aan bepaalde onnodige extra personages, van wie je eigenlijk hoop dat Michael Myers ze zo snel mogelijk weet te doden. 

De film komt in het begin wel wat teveel over als een moderne horror film waar de spanning meer komt van valse jump scares. Wanneer de film zich hierna meer concentreert op Michael Myers is de film vermakelijkere voor horror fans. Michael Myers zorgt namelijk op een goede manier voor de spanning en een angstgevoel in de film, want als kijker weet je soms niet waar hij precies is of wat hij gaat doen. Dit kan voor een angstige onzekerheid zorgen, waar je alleen krijgt te zien wat Michael Myers ziet en hem verder alleen maar hoort ademen. Of je zien Michael Myers ineens op achtergrond verschijnen of achter een personage staan.

Met deze film hebben ze ook succesvol een sterke vrouwelijke hoofdpersonage weten neer te zetten. Jamie Lee Curtis haar Laurie Strode personage komt in deze film net zo sterk en goed voorbereid over zoals Linda Hamilton haar personage uit Terminator 2: Judgment Day, maar ondanks haar voorbereiding kun je ook nog terug zien dat ze nog steeds getraumatiseerd is door wat ze 40 jaar geleden heeft meegemaakt met Michael Myers. Naast Jamie Lee Curtis zetten vooral de castleden die de tieners en kinderen spelen verrassend goed acteerwerk neer in de film. Dit is voor Andi Matichak pas haar eerste filmrol en heeft hiervoor alleen in een paar verschillende afleveringen gespeeld van verschillende tv-series. Ze proberen haar zo net zo neer te zetten zoals Jamie Lee Curtis in de eerste Halloween film, want die film was voor Jamie Lee Curtis ook pas haar eerste filmrol. Sommige van deze jongeren acteurs weten ook voor wat komische momenten te zorgen in de film.
De verdere cast die de onnodige extra's spelen, zijn eigenlijk alleen aanwezig in de film om slachtoffers van Michael Myers te worden.

Ik geef de film als cijfer een:

The Girl in the Spider's Web

The Girl in the Spider's Web is het vervolg op The Girl with the Dragon Tattoo remake van 2011. Dit vervolg is geregisseerd en deels geschreven door Fede Alvarez, de regisseur van Don't Breathe en de Evil Dead remake van 2013.

In de film leert computer hacker Lisbeth Salander (Claire Foy) over een geheim web van spionnen, cybercriminelen en corrupte overheidsfunctionarissen, die allemaal een geheime code proberen te ontcijferen om gebruik te kunnen maken van gevaarlijke wapens.

Lisbeth Salander.

 Als deze wapens in de verkeerde handen vallen, kunnen ze de gehele wereld in gevaar brengen. Lisbeth moet samen met journalist Mikael Blomkvist (Sverrir Gudnason) de geheime code als eerste zien te ontcijferen om de wereld in veilig te houden, maar Lisbeth leert dat de andere die ook de code proberen te ontcijferen te maken hebben met haar jeugd, waar ze zelf altijd weinig over heeft. Nu moet Lisbeth zien wie ze kan vertrouwen met het ontgrendelen van de geheime code, maar ook wie ze kan vertrouwen met haar geheimgehouden persoonlijke informatie.

De film bevat wat vermakelijke actie scenes, maar omdat het hoofdpersonage vaak alles steeds perfect weet te plannen en af te handelen, komt het verder niet spannend over. De spanning is alleen even aanwezig in de film wanneer de slimme helden ineens een domme fout maken. Deze fouten voelen dan wel wat geforceerd aan in de film en komen alleen over als een poging om wat spanning te creëren, maar omdat je weet dat de helden hun fout toch wel weer snel zullen weten te herstellen, faalt de film met deze pogingen om spanning te creëren en laat de helden zo eigenlijk alleen wat dom overkomen wat dan weer tegen de opbouw van hun personage ingaat. Zo valt terug te zien dat de schrijvers van de film niet echt op de details hebben gelet van hun eigen werk. Het domme schrijfwerk valt ook terug te zien aan de rede van de hoofdschurk van het verhaal om Lisbeth te haten, want als je hier over nadenkt, komt dit eerder dom over in plaats van begrijpelijk.         

Dit vervolg voelt erg los aan van de eerste film The Girl with the Dragon Tattoo, omdat de gehele cast van de film opnieuw is gecast. Zo krijg je allemaal andere gezichten te zien vergeleken met het eerste deel. Het enige positieve van deze verandering is eigenlijk de verwisseling van de actrice die de hoofdrol speelt. Claire Foy zet de rol van Lisbeth Salander wat betere neer dan Rooney Mara deed in het vorige deel, maar beide actrice weten de rol niet zo goed neer te zetten zoals Noomi Rapace deed in de originele trilogie. De rest van de cast levert verder aardig acteerwerk, maar doordat de meeste alleen maar als mysterieus proberen over te komen, hebben ze verder niet echt een kans gekregen om meer met hun personages te doen. 

Ik geef de film als cijfer een:

Hunter Killer

Hunter Killer is een nieuwe actie thriller geregisseerd door Donovan Marsh, de regisseur van iNumber Number en de Spud films.

De film speelt zich af tijdens de Koude Oorlog waar een corrupte Russische admiraal een militaire coup pleegt en de president gevangen neemt.

Kapitein Glass in de onderzeeër 

Als Navy SEALs dit zien en weten door te geven aan een Amerikaanse militaire basis moet de Amerikaanse onderzeeër van kapitein Joe Glass (Gerard Butler) de Russische president zien te redden, voordat de militaire coup de Derde Wereldoorlog kan veroorzaken.
Om de president te kunnen redden moet Joe Glass samenwerken met de Navy SEALs en de onderzeeër zonder navigatie door een onbekend gebied met vele watermijnen zien te varen.


Bij deze film kun je terugzien dat zowel de regisseur als de schrijvers beginners zijn, want ze maken van een simpel idee en verhaal dat in anderhalf uur verfilmd kon worden een onnodige langdradige film dat langer dan twee uur moet duren. Als je gewoon blijft nadenken over de film zie je dat vele problemen uit de film eigenlijk simpel opgelost zouden kunnen worden, maar ze ervoor gekozen hebben om alle problemen op een moeilijke manier op te lossen, waardoor de film eerder als dom overkomt in plaats van vermakelijk. Naast dom is de film verder ook wel voorspelbaar, waardoor de film ook niet spannend overkomt. Bij vele situaties waar dingen bijna mis gaan, kun je namelijk vaak wel zien aankomen dat alles steeds op het laatste moment wel goed zal gaan.
Ondanks dat de film voorspelbaar over kan komen, is de film vaak toch moeilijk te volgen. Dit komt door de vele verschillende verhaallijnen die alleen soms even kort overlappen. De verhaallijn van de onderzeeër valt ook moeilijk te volgen omdat de personages vele technische of militaire termen gebruiken, die de meeste kijkers waarschijnlijk niet zullen begrijpen.

De effecten in de film komen niet geloofwaardig over, want je kunt bij de onderzeeër scenes wel terugzien dat ze gebruik hebben gemaakt van CGI effecten en een green screen. Zo komen deze scenes over alsof je naar een slechte videogame zit te kijken van het bordspel zeeslag.

Star Trek schip geraakt. 

Wanneer de onderzeeër dan een keer door iets geraakt wordt, reageren en acteren de acteurs in de onderzeeër net zoals de cast in de Star Trek tv-serie deed wanneer ze geraakt werden door de vijandige schepen door wat nep te schudden of vallen, waardoor de scenes eerder komisch over kunnen komen in plaats van spannend.         

Zo kun je ook wel zien dat de meeste van de cast meer bestaat uit beginnende en onbekende acteurs. Gerard Butler probeert wel serieus over te komen als de hoofdrol van de film, maar dit lukt hem niet echt. Hij heeft eigenlijk sinds Olympus Has Fallen als vijf jaar geen goede film meer gehad. De verdere bekende castleden zoals Gary Oldman, Linda Cardellini en Michael Nyqvist leveren wel goed acteerwerk in de film, maar ze spelen eigenlijk meer wat korte rollen in de film. Alle drie hebben ze wel in betere films gespeeld. Het is ook wel jammer dat dit Michael Nyqvist zijn laatst film is die hij heeft kunnen maken voordat hij vorig jaar is komen te overlijden als gevolg van longkanker. 

Ik geef de film als cijfer een:

Hell Fest

Hell Fest is een nieuwe horror film geregisseerd door Gregory Plotkin, de regisseur van Paranormal Activity: The Ghost Dimension.

In de film wordt Natalie (Amy Forsyth) door haar vriendengroep uitgenodigd om gezamenlijk het Halloween-pretpark Hell Fest te bezoeken.

De vrienden bij Hell Fest.

In dit park loopt het personeel verkleed rond in enge Halloween kostuums om de bezoekers de stuipen op het lijf te jagen. Onder het personeel bevindt zich echter iemand die niet echt voor het park werkt, maar hier verkleed echt de bezoekers op gruwelijke wijze vermoord zonder op te vallen bij de rest van het publiek.
Als de vriendengroep steeds kleinere begint te worden, begint Natalie zich af te vragen of alle gebeurtenissen allemaal nog wel echt bij de show horen.   

Deze film komt echt over als een soort eerbetoon aan de vroegere slasher horror films uit de jaren 80. Zo is dit een vermakelijke film voor fans van slasher horror films. Zo komt de film wel wat traag van gang, maar wanneer het verhaal zich eenmaal afspeelt in het Halloween-pretpark begint de spanning pas echt.

Het pretpark komt realistisch over alsof je beelden krijgt te zien van bijvoorbeeld een avond tijdens de Walibi Fright Night. Dit komt vooral dankzij de film decoratie van de set en het personeel dat in enge Halloween kostuums rondloopt en in het beeld tevoorschijn springt om de bezoekers van het park, maar ook de kijkers van de film te laten schrikken. Zo gebruikt deze film een goede en meer aanvaardbare rede om met de jump scares in de film weg te komen. De film is zo extra griezelig, omdat je als kijker net zoals de personages in de film haast nooit zeker weet of de enge dingen en gebeurtenissen bij het pretpark horen of als de moordenaar van de film er iets mee heeft te maken. Zo weet de film een goede enge onzekerheid te creëren voor je als kijker van de film. Op het einde van de film lopen de gebeurtenissen wel steeds wat precies te goed voor de personages van de film, dit gaat wel weer wat tegen het realisme van de film in. De film eindigt wel op een manier, die je als kijker wat apart kunt gaan vinden. Zo kun je het einde als juist meer beangstigend aanvaren of juist als iets doms. 

De cast van de film bestaat ook meer uit onbekendere acteurs, die meer in kleine films of tv-series hebben geacteerd. Ze zetten hun rollen ondanks dit wel goed neer in de film als de typische personages die je wel eens eerder in een slasher horror films hebt kunnen zien.
De moordenaar van de film komt ook goed over in de film. Hij komt over als een klassieker moordenaar zoals Michael Myers of Jason Voorhees, die in de jaren 80 slasher films speelde.

Ik geef de film als cijfer een:

Bad Times at the El Royale

Bad Times at the El Royale is een nieuwe mysterie thriller geregisseerd, geschreven en geproduceerd door Drew Goddard, de regisseur van The Cabin in the Woods.

Wat van de gasten van het hotel.

De film gaat over zeven vreemdelingen, die allemaal een geheim hebben en elkaar ontmoeten in het El Royale hotel in Lake Tahoe. Op de avond waar ze allemaal samenkomen, krijgen ze allemaal nog een kans om hun geheimen op te biechten, voordat de hel tussen de vreemdelingen losbreekt.

Dit is na The Cabin in the Woods pas de tweede film die Drew Goddard heeft geregisseerd en na Cloverfield ook pas het tweede filmscript dat hij zelf aleen heeft geschreven. Zo staat hij bij deze film echt alleen op eigen benen. Helaas heeft Drew Goddard wat teveel zelfvertrouwen gehad met al het zelfstandige regie en schrijfwerk, want de film bevat verschillende verhalen die samen met flashbacks van de verschillende personages door elkaar heen lopen. Zo kan het lastig zijn om de film goed te kunnen blijven volgen en om uiteindelijk te begrijpen waar het nou precies omgaat.
Bij deze film kun je ook terugzien dat Drew Goddard geïnspireerd is geweest door films van Quentin Tarantion, want net zoals in sommige films van Tarantion lopen de verschillend verhalen door elkaar heen, maar dan ook niet in de chronologische volgorde en de verschillende verhalen beginnen ook allemaal met een eigen titelkaart. Zo kunnen de verhalen van deze film, de film wat doen overkomen als een minder geschreven versie van Pulp Fiction.

Wat het beste werkt in de film zijn de mysterieuze filmset van het hotel, waar je als kijker wel meer van wil weten over bijvoorbeeld de geschiedenis van bepaalde objecten, de kamers, of de geheimen van de bouw van het hotel. Helaas krijg je als kijker niet al je vragen beantwoord in de film, waardoor de film ondanks de lange tijdsduur dan ook als nog niet compleet kan overkomen wanneer de film is afgelopen. 

Naast de filmset wordt het acteerwerk ook goed gedaan in de film. Zo weet de cast van de film eigenlijk de film te dragen met hun mysterieuze personages en hun geheimen. De cast bestaat ook uit deels erg bekende acteurs zoals Jeff Bridges, John Hamm, Dakota Johnson en Chris Hemsworth, maar ook deels uit meer onbekende acteurs zoals Cynthia Erivo, Cailee Spaeny en Lewis Pullman, die net bekend zijn van maar een andere film. Uiteindelijk weten al deze verschillende acteurs toch interessant te houden. 


Ik geef de film als cijfer een:

First Man

First Man is een nieuwe verfilming van de historische biografie over Neil Armstrong. De film is geregisseerd door Damien Chazelle, de regisseur van Whiplash en La La Land. 

In de film besluit piloot Neil Armstrong (Ryan Gosling) zich als astronaut aan te melden na het verlies van zijn jonge dochter.

Neil Armstrong met zijn gezin.

Na dit verlies leefde hij meer een depressief leven en denkt dat het meedoen aan de moeilijke en gevaarlijke missie om als eerste succesvol een man op de maan te landen, hem kan helpen zijn problemen achter zich te laten. Neil focust zich zo meer op de missen en de strijd tegen de Russen en vergeet zo de rest van zijn gezin en hun problemen. Janet Armstrong (Claire Foy) probeert hem wel op de hoogte te houden wat er allemaal in zijn gezin gebeurd, maar snapt ook wel waarom hij zo geobsedeerd is met de ruimtemissie.

Neil Armstrong en ander astronauten.

Neil en andere astronauten moeten nu eerst de ruime trainingen en testen succesvol zien te voltooien voor ze echt naar de maan kunnen gaan, maar ze moeten er wel op letten dat ze de Russen voor blijven.

Deze film is een heel andere film dan we gewend zijn van Damien Chazelle, want het heeft niet echt iets met muziek te maken en hij heeft voor het eerst het script van de film niet zelf geschreven. Deze film gaat ook meer over Neil Armstrong zijn leven en trainingen dan dat het echt om de maanlanding zelf gaat. Als je dan naar deze film gaat en verwacht veel van de maanlanding te zien, kan deze film wat tegenvallen of langdradig overkomen. Als je juiste naar deze film gaat om meer over Neil Armstrong zijn leven te leren, kun je deze film wel als een leerzame en wat emotionele film aanschouwen.

Deze speelt naast Neil Armstrong zijn leven voor de maanlanding ook leerzaam in op de trainingen en testen die de astronauten zo ongeveer hebben moeten afleggen tijdens de strijd om wie er als eerste succesvol een man op de maan kan landen. Zo leer je ook over de mindere kanten van het verhaal, waarbij sommige van deze testen het verkeerd ging en astronauten het niet overleefde. Deze film concentreert zich dan vooral op de impact die zulke fouten achterlieten bij het gezin van de gesneuvelde astronauten, waar de vrouw zonder partner komt te zitten en de kinderen zonder vader.
De test scenes zijn ook spannend in de film, want ze zijn op een manier gefilmd waardoor het lijkt alsof je als kijker ook aanwezig bent op het lanceerstation of in de shuttle bij de astronauten. Deze scenes klinken erg rommelig en zijn bewegelijk gefilmd, wat er bij deze film juist bij helpt de situatie realistischer over te brengen. Dit maakt het deze film het kijken in Dolby Atmos ook zeker waard, want dan trillen de stoelen ook mee tijdens de lanceringen. 

Damien Chazelle heeft deze film ook deels gefilmd met oude camera's waardoor het echt geloofwaardig overkomt dat het in de jaren 60 afspeelt. De verder filmset en kostuums helpen ook om dit zo realistisch over te brengen. Sommige scenes in de lucht en ruimte heeft hij wel met moderne camera's gefilmd, waardoor de film naast realistische beelden ook mooie beelden van de lucht en ruimte bevat. Deze beelden zien er realistisch uit en je kunt moeilijk terug zien waar gebruik is gemaakt van CGI of een green screen

Het acteerwerk wordt ook goed gedaan in de film. Ryan Gosling komt goed over als Neil Armstrong en als kijker kun je goed zijn verdriet en eenzaamheid terug zien na het verlies van zijn dochter. Zo kan hij wel wat emotieloos overkomen in de film, maar dit komt omdat hij sinds het verlies van zijn dochter zijn emoties meer probeert te blokkeren. Zo weet Claire Foy de film ook te dragen als de vrouw van Neil Armstrong. Ze toont juist wel emoties en zorgen over waar Neil allemaal mee bezig is en over hoe hij zijn gezin meer op een tweede plaats zet. De rest van de cast zet ook goed acteerwerk neer, maar de film blijft toch meer gefocust op de rollen van Ryan Gosling en Claire Foy.

Ik geef de film als cijfer een:

Goosebumps 2: Haunted Halloween

Goosebumps 2: Haunted Halloween is het vervolg op de eerste Goosebumps film van 2015. Dit vervolg is geregisseerd door Ari Sandel, de regisseur van The Duff en When We First Met.

De twee vrienden vinden Slappy.

De film gaat over de twee vrienden Sonny (Jeremy Ray Taylor) en Sam (Caleel Harris). De twee ruimen verlaten huizen uit en proberen de spullen uit deze huizen te verkopen. In een oud mysterieus huis vinden ze een mysterieus boek waar de buikspreekpop Slappy (stem van Mick Wingert) uit weet te ontsnappen.
Als de twee vrienden leren dat Slappy echt leeft, probeert Slappy eerst vriendelijk over te komen door ze te helpen met hun problemen. Wanneer de twee dan meer tegen Slappy in gaan, besluit Slappy zijn sluwe listen weer op te pakken en probeert tijdens de Halloween vieren het feest op een helse manier te veranderen. Sonny en Sam moeten Slappy nu zien te stoppen, voordat Slappy de Halloween feeststemming weet te verpesten en mensen in gevaar weet te brengen.

Voor dit vervolg zijn eigenlijk geen acteurs van de cast van de eerste film teruggekeerd. Zo voelen de films wel wat los van elkaar aan. De enige verbintenis tussen de twee films is dat er snel even gepraat wordt over gebeurtenissen uit het eerste deel, maar dit komt verder niet zo sterk naar voren.

Slappy is eigenlijk ook het enige Goosebumps monster dat veel in de film voorkomt. Andere monsters komen pas echt in beeld tijdens het laatste gedeelte van deze film. Slappy is gelukkig dan ook het populairste monster uit de Goosebumps boeken en tv-serie. Slappy krijgt in deze film zo wel meer tijd dan in het eerste deel, want daar moeste zijn personage wel de tijd delen met andere Goosebumps monsters. In deze film kan Slappy wel wat te eng overkomen voor te jonge kijkers, want hij wordt wat neergezet als een kindvriendelijke versie van de Chucky pop uit de Child's Play filmserie.

Voor oudere kijkers kan de film nog wel leuk zijn als ze bekend zijn met de Goosebumps boek of tv-serie, maar ze kunnen deze film wel als iets minder ervaren omdat Slappy eigenlijk het enige bekende monster is dat echt voorkomt in deze film. In het eerste deel konden ze meer bekende Goosebumps monsters terug herkennen.

De komedie in deze film is wel wat leuker voor jongere kijker. Oudere kijkers kunnen ook wel om de film lachen, het komedie niveau is meer bedoelt voor kinderen. Ken Jeong zorgt voor komedie momenten waar zowel jonge als oude kijker om kunnen lachen. Hij zet namelijk weer zo'n soort personage neer als hij in de Hangover films speelde alleen is hij hier wat kindvriendelijker. 

De effecten zien er helaas ook iets minder uit dan in het eerste deel. Oudere kijkers kunnen wel eerder terug zien dat de monsters met CGI in de film zijn geplaatst. Jongere kijkers zullen zich hier niet zo snel aan ergeren. Gelukkig komen er net zoals in het eerste deel ook nog monsters voor waar het acteurs in kostuums zijn. Deze monsters helpen wel met het meer geloofwaardigere overbrengen van de film. 

Het acteerwerk wordt in de film goed gedaan, maar dit was ook wat beter  gedaan in het eerste deel. Deze cast bestaat dan ook meer uit beginnende acteurs of acteurs die net bekend zijn van een andere film en verder nog niet zoveel hebben gedaan in de filmwereld.

Ik geef de film als cijfer een:

Night School

Night School is een nieuwe komedie geregisseerd door Malcolm D. Lee, de regisseur van Girls Trip, Soul Men en Scary Movie 5.

De film gaat over Teddy Walker (Kevin Hart) een man die school nooit serieus heeft genomen en zo uiteindelijk zonder diploma door het leven moet gaan. Zo werkt hij als barbecue verkoper en heeft hij een relatie met zijn succesvoller vriendin Lisa (Megalyn Echikunwoke).

Teddy op de avondschool 

Voor een betere baan heeft Teddy toch een diploma nodig, hierom besluit hij terug te gaan naar zijn oude middelbare school waar hij in de avond lessen kan volgen bij avond lerares Carrie (Tiffany Haddish) samen met andere leerlingen die nooit hun school hebben afgemaakt.
Teddy moet nu zijn vroegere fouten proberen zien recht te zetten, zodat hij eindelijk kan slagen voor een diploma, waarmee hij dan een echte baan kan krijgen en zo gezamenlijk met zijn vriendin verder kan. Dit lijkt alleen moeilijker te gaan dan hij had verwacht.

Deze komedie is echt een Kevin Hart komedie, hij heeft de film ook deels geschreven en geproduceerd. Om dan echt van deze film te kunnen genieten, moet je wel van Kevin Hart zijn komedie stijl houden. Als je niet van zijn komedie stijl houdt dan kun je je eerder irriteren aan Kevin Hart zijn drukke komedie stijl en kun je de film als minder ervaren. De komedie in de film is ook wat simpel geschreven waar dezelfde soort grappen vaak worden herhaald. Als je veel komedies kijkt en ongeveer weet hoe een komedie in elkaar kan zitten, kunnen de komische momenten van deze film ook wat voorspelbaar overkomen.

Het tempo van de film komt ook wat langdradig over. Het duurt namelijk lang voordat de avondschool lessen echt beginnen in de film en wanneer het personage van Kevin Hart deze eindelijk serieus neemt, lijkt het tempo ineens snel toe te nemen en lijkt de film ook zo weer voorbij te zijn. 

Kevin Hart zet in de film weer net zulk acteer en komedie werk neer zoals hij in zijn meeste andere komedie films doet. Zo komt hij in deze film verder niet bijzonder over en is alleen komisch als je een fan van zijn komedie werk bent. Tiffany Haddish zet wel goed acteerwerk neer als de avond lerares, die vindt dat de leerlingen school serieuzer moeten nemen. De rest van de cast die de andere leerlingen spelen zetten standaard personages neer met elke hun eigen apartheid dat wel eens eerder in andere school komedies is voorgekomen. Als een van hun een personage speelt waar je van houdt, kun je van dit personage genieten, maar verder vallen ze met hun herhaaldelijke komedie stijl weg op de achtergrond. Het leukste komedie werk komt van Keith David, maar helaas heeft hij meer een korte cameo in de film.

Ik geef de film als cijfer een:

Mile 22

Mile 22 is een nieuwe actie thriller geregisseerd door Peter Berg, de regisseur van Lone Survivor, Deepwater Horizon en Patriots Day.

De film gaat over een elite-eenheid die wereldwijd onzichtbaar opereert.

James Silva.

James Silva (Mark Wahlberg) is een agent van de eenheid en moet de informant Li Noor (Iko Uwais) naar de luchthaven 22 mijl verderop smokkelen, voordat een vijandige partij hem weet te pakken en de geheime informatie die hij heeft, verloren gaat. James en zijn team moeten Li op tijd naar de luchthaven zien te brengen, want het vliegtuig dat Li mee moet nemen, kan maar voor een bepaalde tijd op de luchthaven blijven. Als James en zijn team dan te laat komen, verliezen ze Li en zijn ze aan de vijandige partijen overgelaten.

Peter Berg en Mark Wahlberg hebben samen al eerder succesvolle films gemaakt, maar deze nieuwe film is helaas een minder film van de twee. Het verhaal is dit keer namelijk een simpel bekend verhaal dat al vaker in andere films is voorgekomen, waar een agent of agententeam een belangrijk persoon van punt A naar punt B moet zien te brengen in een bepaalde tijd. In deze film wordt het helaas op een langdradige manier verteld. Deze film heeft ook een dom plottwist, die je alleen volledig kunt begrijpen als je kleine details van het begin van de film tot het eind weet te onthouden.

De film bevat wel wat vermakelijke actie scenes, maar vele zijn erg bewegelijk of te dicht ingezoomd gefilmd, waardoor je niet duidelijk meekrijgt wat er nou precies gebeurd. Bij vele actie scenes kun je ook terugzien hoe ze in elkaar gezet zijn door de vele korte pauzes en camerabeeld verwisselingen tussen deze scenes.Deze scenes komen zo ook erg geacteerd over en kun je ook terugzien dat ze gebruik hebben gemaakt van nepbloed voor de verwondingen in de film.

De details van de personages in de film worden in het begin van de film snel aan je als kijker verteld, waardoor je in het begin goed moet opletten om de acties en beslissingen van de personages gedurende de film te kunnen begrijpen. Door het gebrek van hun achtergrond verhalen geef je als kijker niet veel om de personages tijdens de film.
Mark Wahlberg zijn personage is erg intelligent en heeft last van woede problemen, waardoor hij zichzelf met een elastiek om zijn arm bezeerd om zijn woede onder controle te houden. Mark Wahlberg brengt deze details goed naar voren bij zijn personage, maar komt zo bij de kijkers wel over als arrogante beterweter waar je als kijker eerder een hekel begint te krijgen dan dat je echt om hem geeft.     
Lauren Cohan heeft in deze film ook een grote rol en krijgt zo een kans om een andere kant van haar acteerwerk te laten zien dan alleen haar bekende werk uit de tv-serie the Walking Dead. 

Ik geef de film als cijfer een:

A Star Is Born

A Star Is Born is de derde remake van de gelijknamige film uit 1937 dat in 1954 en 1976 ook al een is overgedaan, maar dan steeds in een moderne jasje werd gestopt. Deze nieuwe versie is geregisseerd door Bradley Cooper. Dit is zijn debuut als regisseur. Hij is verder meer bekend als acteur in de filmwereld.

Ally treed op tijdens Jackson zijn
concert. 

De film gaat over de country rockster Jackson Maine (Bradley Cooper), die in een bar de serveerster Ally (Lady Gaga) ziet optreden. Jackson is er zeker van dat hij de verlegen serveerster kan helpen met het doorbreken in de muziekwereld.
Terwijl hij dit probeert, krijgen de twee ook een liefdesverhouding en zo weet hij haar eindelijk in de schijnwerpers te krijgen staan. Als Ally ziet hoe het publiek haar zangtalenten waardeert, begint ze meer zelfvertrouwen te krijgen. Jackson en Ally gaan zo als duo zangers verder, maar wanneer Ally door muziekproducers wordt uitgenodigd om zelfstandige muziek hits te maken, blijft Jackson met zijn muziektalent meer in de schaduw achter. Het leven van Jackson gaat zo flink achteruit, terwijl Ally haar leven juist steeds meer vooruit blijft gaan in de muziekwereld. Door dit verschil van succes neemt de spanning tussen hun relatie erg toe. Zo moeten ze kiezen wat uiteindelijk belangrijker is, hun carrière of hun relatie.

Met het regisseren van deze vierde versie van A Star Is Born speelt Bradley Cooper het veilig als zijn eerste regisseer werk. Hij hoeft zo niet veel op het verhaal te letten dat hij deels heeft geschreven, omdat het al een bekend verhaal is. Zo kan hij zich meer concentreren over hoe hij de film in beeld brengt. Dit heeft hij op een mooie manier gedaan. Vooral de scenes waarin hij of Lady Gaga live in optreden, heeft hij realistische in beeld gebracht, waardoor het net echte beelden lijken van een live concert.     

Omdat dit de vierde versie is van hetzelfde soort verhaal alleen dan steeds in een moderner jasje gestopt, kan de film voor kijkers wel wat bekend of voorspelbaar zijn. De film speelt wel realistisch in op hoe nieuwe mensen vandaag de dag doorbreken in de muziekwereld en hoe dit hun leven verandert. De film speelt ook goed in op hoe grootste sterren uit de muziekwereld na hun grote successen vaak ten ondergaan door drugs en alcohol.
De film heeft helaas wel een sloom tempo en duurt ook wat onnodig te lang, waardoor het op een gegeven moment als wat langdradig kan overkomen. Dit komt ook omdat ze wat teveel eenzelfde soorten scenes blijven herhalen. Als kijker snap je wat de situatie is, maar je krijgt het toch herhaaldelijk steeds weer terug te zien. Als ze wat minder van deze herhalingen hadden gebruikt, konden ze de film een stuk hebben ingekort om zo de langdradigheid van de film te hadden voorkomen. 

Bradley Cooper levert naast goed werk als regisseur ook goed acteer, instrumentaal en zangwerk. Hij heeft hiervoor wel wat extra zang en bepaalde instrument lessen moeten volgen. Dankzij deze lessen en Lady Gaga haar ondersteuning treden ze in de film echt live op, om zo latere film en audio bewerkingen te zijn voorkomen, wat bij sommige muzikale films de film wat onderuit weet te halen.  De film wordt wel wat vals gepromoot, waardoor het lijkt alsof Lady Gaga de hoofdrol van de film is, maar eigenlijk gaat de film meer om Bradley Cooper zijn personage. Lady Gaga levert in deze film aardig acteerwerk, maar komt toch beter over met haar zang en dans werk. De niveau wisseling tussen het zingen en acteren, valt wel wat terug te zien in de film. Dit is ook pas haar eerste grote filmrol en heeft hiervoor meer kleine rolletje in andere films gehad en is verder bekend van haar afleveringen uit de tv-serie American Horror Story. Actrice Emma Stone wist bijvoorbeeld de wisseling van het acteren naar het zingen wat beter te maken in de film La La Land. Zo valt wel terug te zien dat de wisseling van het acteren naar zingen makkelijkere gaat dan andersom. Sam Elliott en Andrew Dice Clay zetten  verder ook goed en leuke acteerwerk neer in deze film.         

Ik geef de film als cijfer een:

Venom

Venom is een spin-off van de Marvel superheldenfilms over de antiheld Venom gemaakt door de Sony filmstudio. De film is geregisseerd door Ruben Fleischer, de regisseur van Zombieland en Gangster Squad. 

Eddie Brock stelt te veel vragen
aan het onderzoekcentrum

In de film is journalist Eddie Brock (Tom Hardy) zijn baan verloren nadat het nieuwsbedrijf waar hij voor werkt, is aangeklaagd door het onderzoekscentrum the Life Foundation, waar hij wat te arrogant te werk is gegaan en te veel vragen heeft gesteld. Dit ontslag kost hem zijn goede leven en relatie met zijn vriendin Anne Weying (Michelle Williams). 
Eddie Brock leeft zo een verloren depressief leven, totdat hij bericht krijgt van dokter Dora Skirth (Jenny Slate), die werkt voor the Life Foundation. Ze verteld Eddie dat het onderzoekteam gevaarlijke experimenten doen met menselijke proefkonijnen en de buitenaardse levensvormen bekend als symbioten. Als hij dit weet vast te leggen kan dit gestopt worden en heeft Eddie weer kans om zijn baan als journalist terug te krijgen.

Wanneer Eddie tijdens die geheime onderzoek in aanraking komt met de symbioot Venom verandert zijn hele leven. Eddie moet nu leren samen te leven met de symbioot in zijn lichaam en proberen te onderzoeken wat the Life Foundation plant de andere symbioten voor te gebruiken.



Deze film verdeelt zich net zoals het hoofdpersonage in twee delen. Zo begint de film met de dramatische opbouw van het personage van Eddie Brock. Zo komt het titelpersonage Venom pas echt halverwege in het tweede deel van de film in beeld. Zo kan het aanvoelen voor mensen die echt voor Venom komen alsof het verhaal halverwege pas echt begint. De film bevat verder wel een paar kleine details, die Venom fan wel kunnen waarderen, maar door het gemis van het Spider-Man personage wat officieel wel in het Venom verhaal thuis hoort, kan de film voor fans wel wat overkomen alsof er iets mist. Zo staat deze film als spin-off erg los van de andere Marvel superheldenfilms en komt meer over als een eigen iets.
De film kan als een Marvel spin-off wel geschikt zijn om met kinderen te kijken, maar voor jonge kinderen kunnen Venom en de andere symbioten in de film soms wel wat eng overkomen, maar naast de enge kanten in de film bevat de film ook wat leuke komische momenten, die vooral van het Venom personage komen. 
Het Venom personage wordt in deze film wel beter in beeld gebracht dan het in de derde Sam Raimi Spider-Man film uit 2007 gedaan werd. De rol van Eddie Brock en Venom werd in die film gespeeld door Topher Grace. Dat Venom in deze film op een mindere manier werd neergezet kwam ook door de film studio, die wilde dat Sam Raimi het personage toevoegde aan de film, waardoor de aanwezigheid van het personage in deze film wat geforceerd aanvoelde.    .   

De kwaliteit van de effecten in de film kunnen ook wat gemixt overkomen bij de kijkers, want Venom en de ander symbioten komen het ene moment wat realistischer over dan het andere moment. Oudere of kritische kijkers kunnen wel eerder de CGI effecten en de green screen terugzien in de film. 

Tom Hardy draagt deze film ook echt als de twee hoofdpersonages van de film. Hij maakt goed en geloofwaardig de wending van zijn personage wanneer de Venom symbioot echt in de film begint voor te komen. Tom Hardy heeft de rollen van Eddie Brock en Venom ook aangenomen om zijn zoon Louis, die een grote fan is van het personage een plezier te doen. Tom Hardy zelf wist verder weinig zelf af wist van de personages en heeft hij zijn zoon ook om advies gevraagd.
De rest van de cast zet verder wel minderwerk neer. Bij Michelle Williams kun je vaak wel terugzien dat ze een pruik draagt in de film. De relatie tussen haar en Tom Hardy komt ook niet sterk over. Andere van de cast hebben slechts dokters of onderzoekers kostuums aan, maar komen verder met hun acteerwerk niet geloofwaardig over als echte dokters of onderzoekers. Het verhaal van de schurk in de film speelt ook meer op de achtergrond af. Als Eddie Brock of Venom niet in beeld zijn van de film komen deze andere scenes wel wat minder interessant over.   

Ik geef de film als cijfer een: